روزی پادشاهی،تصمیم گرفت که در فصل زمستان به شکار برود.این موضوع را با زیر دستان خود در میان گذاشت و دستور دادوسایل این سفر را آماده کنند.پادشاه به همراه سپاه خود راهی شد و از قصر دور افتاد در شکار گاه سرگرم شکار بود تا این که شب فرا رسید.او مجبور شد شب را درآنجا اقامت کند.خانه ی کشاورز در آن اطراف پیدا بود.پادشاه گفت:«شب رادر خانه ی آن دهقان می گذرانیم تا از سرما در امان باشیم،فردا همه باهم به قصر برمی گردیم.»
یکیاز وزیران گفت:«لایق مقام پادشاه نیست که به خانه ی کشاورزی برود تا خود را از سرما حفظ کند. امشب همین جا خیمه می زنیم و آتش روشن میکنیم و شب را به صبح می رسانیم.»زیر دستان چند آتش بزرگ روشن کردند و مشغول پختن غذا شدند. کشاورز از دور آتش را دید و دانست که پادشاه در آنجا خیمه زده است.پس تصمیم گرفت غذای مختصری آماده کند وپیش پادشاه ببرد.وقتی زنش غذا را تهیه کرد،آن را برداشت و به راه افتاد.کنار خیمه ها نگهبانان جلوی او را گرفتند.کشاورز گفت:«من برای پادشاه غذاآورده ام و می خواهم اوراببینم.»نگهبانان کشاورز را به چادر پادشاه راهنمایی کردنند.اورا در برابر پادشاه تعظیم کرد و گفت:«از مقام بلند پادشاه کم نمی شد اگر به منزل کشاورز زاده ای بیاید اما چرا پادشاه نخواست که مقام این کشاورز بلند شود.»پادشاه از سخن گفتن کشاورز خوشش آمد و تصمیم گرفت به خانه ی اونقل مکان کند. کشاور نیز خوشحال شد و غذا و لوازم راحتی را برای پادشاه و همراهانش فراهم کرد.صبح،پادشاه و همراهانش وسایل خود را جمع کردند تا به قصر برگردند.موقع رفتن پادشاه به کشاورز جامه های گرانقیمت و سکه های طلا داد.کشاورز خوشحال شد و از او تشکر کرد.وقتی پادشاه سوار اسب شد چند قدمی به دنبال او رفت و گفت:«از قدر و شوکت پادشاه چیزی کم نگشت که به مهمانی کشاورز فقیری آمد.اما مقام این کشاورز به خورشید رسید که سایه ی پادشاهی مثل تو بر سرش افتاد.»
پایان داستان.
درباره این سایت